‘Woeha, Woeha, Whewhe, Huuhuu, Blubblub, Woeha!’ Het is mijn 90-jarige vader. Hij betreedt voor het eerst ons zwembad. Mijn vader slaakt wel vaker ongecoördineerde kreten. Het klinkt vaak angstaanjagend, maar er is zelden iets aan de hand. In Hotel van der Werff (Schiermonnikoog, 2007) dacht de ganse eetzaal dat zijn laatste uur had geslagen. De tafel naast ons liet spontaan alle bestek uit handen vallen. Het werd doodstil in de eetzaal. Alle gasten keken richting onze tafel. Mijn moeder en ik stellen dan iedereen weer gerust. Er hoefde geen helikopter te komen!
Zo leek het nu ook. Niks aan ’t handje. Totdat mijn vader rondjes onder water ging draaien en eigenlijk niet meer boven kwam. Met kleren en al sprong ik in het water en hees Pa op de kant. Het was kantje boord. Snel rende ik naar binnen om Ketel 1 uit de diepvries te halen. Na een ferme slok van de vertrouwde Hollandse borrel, knapte hij gelukkig zienderogen op.
Om Pa verder gerust te stellen, zijn we ’s avonds gaan nossen. Nossen is een oud spelletje met dominostenen uit zijn Leidse studententijd. Je moet steeds zeven maken. Dus de twee aan de vijf, vier aan de drie, etc. Tijdens het spel gaf Pa toe, de schoolslag al tien jaar geleden verleerd te zijn. De ouderdom komt met gebreken. Niet altijd fijn, maar ‘looking on the bright side, never a dull moment’!
Dag twee van het bezoek van mijn ouders ben ik aan de beurt. Tijdens het eten sloeg Agnes opeens wild om zich heen totdat ik een pijnlijke steek op mijn borstbeen voelde. Ik was gestoken door il calabrone, een hoornaar. Dat doet nog een beetje meer pijn dan una vespa, een wesp. De dag daarna direct de Vespa man gealarmeerd. Kordaat roeide hij het zooitje uit.
De laatste dag is het bonte avond. Onze vicini Pasquale en Lidia zijn er ook bij. Pasquale feliciteert mijn moeder met haar gezegende leeftijd. Hij heeft ook 81 jaar. Onze lieve buurtjes komen oorspronkelijk uit Basilicata en Puglia, Zuid-Italië. Daar zijn ze net zo klein als die huisjes. ‘Hij past in mijn broekzak’ zegt Lidia over haar man Pasqualino. En dat klopt wel. Ze is zeker niet groter, maar heeft genoeg volume om haar mannetje te kunnen verstoppen.
Het werd een genoeglijk samenzijn. Gezien de laatste dagen kon het natuurlijk niet alleen gezellig blijven. Bij het afscheid nemen ging Lidia onfortuinlijk onderuit. Gelukkig kon ik nog net haar val breken. Deo Volente doen we het volgend jaar dunnetjes over. Wel onder een ander gesternte.
P.S. We zijn opzoek naar nieuwe buurtjes. Het huis van Pasquale en Lidia is te koop!
Meer info via AgnesWarntjes@outlook.com.
Ponti 1867 