Agnes, Frommel en ik (Agnese, Bobo e io)

“Ik wil graag nieuwe wandelschoenen, die bergschoenen zijn me te zwaar. En ik wil dat je een blog maakt over Agnes en Frommel!”

Agnes wordt binnenkort 50. Natuurlijk vraag ik wat zij voor haar verjaardag wil. Je moet niet zomaar met iets aankomen bij Agnes en al helemaal niet met sieraden! De kans dat je dan de plank misslaat is levensgroot. Nee, Agnes houdt graag controle, ook over haar wensen.

Het heeft vandaag de hele dag geregend. Heerlijk! Het scheelt mij urenlang sproeien in mijn nieuwe wijngaard. Agnes heeft me daarbij fantastisch geholpen! Ik boor de ‘buchi’ en zij plant de plantjes. Dat boren deed ik met de ‘trivella’, de motorboor van onze boer Matteo Marconi. Het is loodzwaar werk, maar Agnes heeft het minstens zo zwaar. Gezeten op haar billen schuifelt ze van plantje naar plantje, 500 in totaal. Het is bukken en planten in een onmogelijke houding. Frommel kijkt toe. Die ligt lekker in de schaduw onder een boom.

Het is koel in huis. Ik doe lekker de haard aan en Agnes heeft geregeld dat wij vanavond kijken naar ‘De beentjes van Sint Hildegard’, een film van Herman Finkers. Herman speelt de rol van een man die gek wordt van zijn vrouw die alles voor hem regelt. Hij doet net alsof hij dement wordt. Op deze manier hoopt hij te worden opgenomen in de Alzheimer kliniek om zo te kunnen ontsnappen aan zijn vrouw. Het is een hilarische film! Agnes buldert het uit op de bank. “Die vrouw ben ik!”, schatert ze van het lachen. Ik denk, dat is mooi. Alle verbetering begint bij bewustwording. Er is dus nog hoop voor mij.

Je moet weten, Agnes heeft twee grote liefdes, mij en Frommel. Daarbij staat ‘FrompiePompie’ onbetwist op de eerste plaats. Afhankelijk van hoe de wind waait ben ik een ‘goeie tweede’, of volg op mijlen afstand. Ik maak me hier niet druk om. Frommel is namelijk een meisje, dus blijf ik stiekem wel de eerste man in haar leven…

“Pas op, je rijdt bijna in de greppel!” en even later “Kijk uit! Je rijdt op hun weghelft”. We zitten in de auto, want we moeten met Frommel naar Ome Dokter. Ik rij met opzet meer op links. Dat is verstandig bij die Italianen, want die halen je overal in, zelfs over de dubbele streep. Dan is het goed om te laten weten dat jij er ook bent. Bovendien, hoe meer je op links rijdt, des te meer ruimte er is om naar rechts te kunnen uitwijken. En rijd ik keurig op rechts, dan liggen we volgens Agnes dus bijna in de greppel… Er wordt een echo van Frommels blaas gemaakt. Gelukkig is alles goed. Geen enge ziektes, wel een antibioticakuurtje.

Agnes heeft nog meer wensen. Een zonnebril. Niet zo’n gewone, het liefst een Tom Ford. Agnes is sowieso niet van dat gewone. Gewone mannen vindt ze niks, nee, ze heeft altijd al een kakker gewild, zegt ze dan. En toen ze mij dus in dat rib jasje in de Witte Aap zag, dacht ze hé, da’s interessant. Ze heeft nog wel twee maanden ‘hard to get’ gespeeld, maar de uitkomst was onvermijdelijk. Die kakker zou het worden. En ik moet zeggen, ik ben daar best in mijn nopjes mee.

“Wist je al dat ik van je hou?”, klinkt mij altijd als muziek in de oren. Zo veel beter dan “Hou je nog wel van me?” Met zo’n zeurvraag komt Agnes nou nooit. “Ik ook van jou!” antwoord ik dan. Die reminder staat ook in mijn overhemden genaaid. Slim van Agnes. Zo kan ik het nooit vergeten! En ik vergeet nogal eens wat. Daar is ze dan weer minder blij mee. En handig ben ik ook niet echt. Agnes komt dan vaak met goeie raad. “Oh fantastisch, als ik jou toch niet had!”, verzucht ik dan. En als ik dát vergeet te zeggen, souffleert Agnes; “wat zeg je dan…, als ik jou toch niet had!”

Vandaag is Agnes vieftig. Mien wief heb er zin an. Ze werd gekroand door Mem tot de orde van Sara, met ‘n kroon in heur haar. Ze hebt niks met zo’n pop, maar ze gedoogd de kroon. Ik ben trots op mien wief. Het is ‘n superwief en ik vraag haar zowaar “Wist je al hoe veel ik van je hou?”